Misselijk met God

Waar ben ik en waar is mijn stem gebleven?
Bijna 9 weken zwanger van onze tweede lig ik in bed. Ik ben voortdurend misselijk. Stap ik uit bed dan lijkt het onherroepelijk tot een volgende golf van misselijkheid te leiden.
Ik word voor de zoveelste keer geplaagd door het gevoel dat ik niets ben. Ik doe ook niets…of in ieder geval weinig. Ik, met mijn ambities om een stem te zijn voor degenen die hun stem niet kunnen laten horen, lijk vleugellam. Ik mis mijn doel. En als ik sla, mis ik impact.
Huilend lig ik in bed en vraag God om een bemoediging. Ik vraag ook aan Hem: waar ben ik en waar is mijn stem gebleven? Vergis ik me niet in Zijn bedoelingen voor mijn leven? Ik vraag me zelfs af of ik wel zwanger had moeten worden…
In deze stomme neerwaartse spiraal komt er een antwoord dat me diep treft. ‘Besef je wel dat je zwanger bent van mijn kind? Ik ben een wonder begonnen in jou. Ik vertrouw je mijn wonder toe.’
Opnieuw stromen de tranen uit mijn ogen.

Hij ziet me.

En toch, het gaat niet over mij. Ik raak overweldigd door de liefde en passie die schuilt in het wonder van nieuw leven. Zo onbetekenend klein als het nu nog is, zo diep betrokken is God bij Zijn nieuwe kind.
Plotseling wil ik het van de daken schreeuwen. Weet je wel dat nieuw leven niet gaat om jouw kind, maar om Gods kind? Gods wonder! Weet je wel hoe diep Zijn liefde gaat? En, weet je wel hoe diep Zijn verdriet is als dat leven schade wordt toegebracht?

ABORTUS – elke seconde
VERKRACHTING – een op de drie vrouwen
…
Ik zal geen lijst maken van al het overstelpende onrecht…

Ik heb een nieuwe vraag. Waar is mijn geloof gebleven? Hij die hemel en aarde geschapen heeft. Hij die dagelijks aan ons het wonder van leven laat zien. Hij de almachtige. Hij heeft me in tijden niet zo scherp laten zien dat mijn stem over leven gaat. Leven dat alleen Hij kan geven.

Heer hier ben ik. Ik ben te stil geweest. U baant een weg door de woestijn.
Help me Uw stem te laten horen.